தன் கண் முன்னே தம்பியை சில ரவுடிகள் கொலை செய்துவிடுவதை பார்க்கும் அண்ணன் பூமிநாதன் இதனை பொறுத்துக் கொள்ள முடியாமல் அந்த ரவுடிகளை வேட்டையாட தொடங்குகிறார். இறுதியில் தனது தம்பியை கொலை செய்தவர்களை பூமிநாதன் பழிதீர்த்தாரா? இதிலிருந்து அவர் எப்படி மீண்டு வருகிறார்? குடும்பத்தை எப்படி காப்பாற்றினார்? என்பதே படத்தின் மீதிக்கதை.
படத்தின் மையக் கதாபாத்திரத்தை தாங்கி நிற்கும் சசிகுமாரின் நடிப்பில் உணர்வு இல்லை. புதுமுக நடிகர் போன்ற முகபாவனைகள் தெரிகிறது. கோபத்துடன் எதிரியிடம் பேசும் வசங்கள் திரும்ப திரும்ப வருவது போன்று இடம்பெற்று அலுப்பை ஏற்படுத்துகிறது. அழுகை, விரக்தி, இயலாமை, கோபம் என அனைத்திலும் ஒரே மாதிரியான முகபாவனைகள் தென்படுகிறது. இதனால் சசிகுமாரின் கதாப்பாத்திரம் பார்வையாளர்களுடன் ஒன்றினையவில்லை. நாயகியாக வரும் ஹரிப்ரியா அழுகிற காட்சிகளில் மட்டுமே ரசிக்க வைத்திருக்கிறார். அவர் நடிப்பில் இன்னும் கவனம் செலுத்த வேண்டும். அம்மாவாக நடித்திருக்கும் தேர்ந்த நடிகர்களின் நடிப்பும் எதார்த்ததிற்கு மாறாக உள்ளதால் ரசிக்கும்படி இல்லை.
இயக்குனர் நினைத்தது போன்று நடிப்பை வெளிப்படுத்த நினைத்திருப்பதால் இந்த பிரச்சனை ஏற்பட்டிருக்கலாம் என்ற எண்ணம் தோன்ற வைக்கிறது. கொட்டும் மழை, சொட்டும் ரத்தம் என ஒளிப்பதிவில் காட்சிப்படுத்த முயற்சித்திருக்கிறார் ஒளிப்பதிவாளர் ராஜா பட்டாச்சார்ஜி. இன்னும் ஒளிப்பதிவில் கூடுதல் கவனம் செலுத்தியிருக்கலாம். பாடல் இல்லாத படம் என்றாலும் இயற்கையான சத்தத்தை மட்டுமே ஒலிக்க வைத்து கவனம் ஈர்த்திருக்கிறார் இசையமைப்பாளர் ஜிப்ரான். மொத்தத்தில் நான் மிருகமாய் மாற – மாறாமல் இருக்கலாம்.
- இந்த பதிவு உங்களுக்கு பிடித்திருந்தால் உங்கள் நண்பர்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள். நன்றி!
